از سیر تا پیاز سنگنوردی

سنگ‌نوردی، به عنوان یک فعالیت با استفاده از تجهیزات تخصصی برای اسکالینگ صخره‌ها و دیوارهای طبیعی یا ساختمانی به صورت عمودی یا افقی، شناخته می‌شود. این ورزش گسترده‌ای را در بر می‌گیرد که از افرادی با توانایی جسمی و تمرین زیاد در هر رده‌ی سنی، از کودکان تا بزرگان، تشکیل شده است و تحت نظر مربیان ماهر قابل انجام است.

تاریخچه سنگ‌نوردی
در قرن بیستم، با ایجاد مراکز سنگ‌نوردی، بیش از ۲۵ میلیون نفر به این ورزش علاقه‌مند شدند. این مراکز ابتدا در ایالات متحده تاسیس شدند و توسط کوه‌نوردان حرفه‌ای تاسیس گردیدند.

در سال ۳۲۷ قبل از میلاد، سربازان اسکندر، صخره سوگدیان ازبکستان را تسلیم کردند. این سنگ نوردی با شروع توسط ۳۰۰ نفر آغاز شد و در نهایت با ۳۲ نفر کشته به پایان رسید. همچنین در برخی نقاط طبیعی آمریکا مانند آریزونا یا نیومکزیکو، نمونه‌های دیگری از سنگ‌نوردی وجود دارد که در خانه‌هایی که در میان صخره‌ها ساخته شده‌اند، قابل مشاهده هستند و بدون استفاده از طناب به آنها دسترسی ندارند.

در سال ۱۴۲۹، آنتوان دو میل، به دعوت چارلز هشتم، به قله منت آیگویه در جنوب فرانسه تسلیم کرد. این سنگ نوردی به عنوان آغاز  سنگ‌نوردی در نظر گرفته می‌شود و در اواخر قرن نوزدهم تمام میشود، زمانی که کوه‌نوردان تکنیک‌های خاصی را برای صعود به قله‌ها بدون پیمایش آنها آموختند و با استفاده از تکنیک‌های صعود مصنوعی، مسیرهای قله‌ها را صعود می‌کردند.

در سال ۱۸۸۶، والتر پری‌هاسکت اولین تسلیم فری سولوی سوزنی ناپس را در انگلستان انجام داد. این باعث تأسیس سنگ‌نوردی در انگلستان شد و او به عنوان پدر سنگ‌نوردی در بریتانیا شناخته می‌شود.

برای اتصال ابزارهای دیگر به میخ، هانس فلیختل اتریشی در سال ۱۹۱۰ یک سوراخ به میخ استاندارد افزود. همچنین اتو هرتسوگ کارابین‌های فولادی را توسعه داد.

در سال ۱۹۲۷، دو ابزار مهم دریل سنگ و بولت اختراع شدند. تکنیک‌های ت سنگ‌نوردی اروپا در دهه ۱۹۲۰ به آمریکا منتقل شدند و سنگ‌نوردان همانند کوه‌نوردان، با ایجاد باشگاه‌های خود، مسیرهای غیرممکن را قابل تسلیم کردن کردند.

امیلیو کومیچی، که اهل ایتالیا بود، به عنوان پدر سنگ‌نوردی در دوران مدرن شناخته می‌شود. وی ابتدا غارنورد بود و بعداً به تسلیم سنگ‌نوردی روی آورد. او ابزارهایی مانند بیواک (پله‌رکاب) را اختراع کرد و به توسعه ابزارهای دیگر کمک کرد. اما متأس

فانه در سال ۱۹۴۰ به علت یک سقوط تلخ جان خود را از دست داد.

در آغاز، ابزارهایسنگ‌نوردان محدود بود و تکنیک‌های استفاده از طناب مانند امروز وجود نداشت. ابزارهایی مانند کارابین‌ها و میخ‌ها در اوایل قرن بیستم توسعه یافتند. همچنین در جریان جنگ جهانی دوم، طناب‌های نایلونی به وجود آمدند.

اولین کفش‌های سنگ‌نوردی با لاستیک نرم در سال ۱۹۳۵ توسط پیر آلین ساخته شدند و تا قبل از آن، سنگ‌نوردی بدون کفش انجام می‌شد.

دیوار ال کاپتان توسط تیمی تحت نظر وارن‌هاردینگ در سال ۱۹۵۸ فتح شد، پس از بیش از یک ماه تمرین مصنوعی. این دیوار سپس به یک مکان سنگ‌نوردی تبدیل شد. در قرن نوزدهم، نوعی از هارنس وجود داشت، اما شکل مدرن آن در دهه ۱۹۶۰ ساخته شد. اولین هارنس سنگ‌نوردی توسط ترول اختراع شد و او همچنین به توسعه ابزارهای دیگر نیز کمک کرد.

انواع شاخه‌های سنگنوردی

سنگنوردی داخل سالن

سنگنوردی در داخل سالنهای مجهز با استفاده از تسهیلات مصنوعی و تخته‌ها و سازه‌های اختصاصی که توسط افراد طراحی و ساخته شده‌اند، انجام می‌شود. این شاخه از سنگنوردی به عنوان یک محیط آموزشی ایمن و مدیریت‌شده به عنوان بهترین راه برای کسب تجربه در سنگنوردی و آماده‌سازی برای صعودهای در طبیعت تلقی می‌شود. در سالن‌ها، شرایط آب و هوایی کاملاً کنترل می‌شود و هیچ خطری از عوامل مثل باران و برف نیاز به نگرانی ندارید. این امکان فوق‌العاده‌ای برای پیشرفت و تسلیط به مهارت‌های سنگنوردی فراهم می‌کند.

جالب است بدانید که در سال ۱۹۸۷، اولین سالن سنگنوردی در ایالت واشنگتن، در شهر سیاتل تحت عنوان “ورتیکال” تأسیس شد.

در دهه ۱۹۳۰، دیوار شرمان از جنس سنگ و بتن به منظور آموزش سنگنوردی در ایالت واشنگتن ساخته شد.

در دهه ۱۹۶۰، نیز در دانشگاه لیدز انگلستان، اولین دیوار سنگنوردی مصنوعی از آجر بنا شد.

بولدرینگ (Bouldering)

در دهه ۵۰، سبک بولدرینگ به‌وسیلهٔ پروفسور جان گیل، که در حوزهٔ ژیمناستیک نیز تخصص داشت، ظاهر شد. او به عنوان یکی از نخبگان این حوزه، تکنیک‌های گچ ژیمناستیک را به سبک بولدرینگ معرفی کرد.

بولدرینگ، یک شاخه خاص از صخره‌نوردی است که بر روی سنگ‌ها و تخته‌سنگ‌ها با ارتفاع کمتر و از ۵ تا ۶ متر، بدون استفاده از طناب و در مسیرهای بسیار کوتاه (کمتر از ۱۵ حرکت) انجام می‌شود، اما نیازمند تکنیک و مهارت بالایی است.

در این شاخه از سنگنوردی، تجهیزات حداقلی مورد نیاز است و برای حمایت از نخ‌ها و طناب‌ها احتیاجی نیست؛ به جای آن، از تشک‌های ویژه برای فرود استفاده می‌شود. تمرین در محیط سالن یکی از بهترین راه‌ها برای تسلط بر تکنیک‌های پیشرفتهٔ سنگنوردی و آمادگی برای انجام این ورزش در محیط‌های طبیعی می‌باشد.

توصیه‌های ایمنی در بولدرینگ

1. حتماً قبل از شروع ورزش، برای گرم‌کردن بدن خود از حرکات کششی استفاده کنید. این شامل کشش انگشتان، بازوها، گردن، پاها، پشت، ساقیان و تنه می‌شود. همچنین با دست زدن به گیره‌ها، ضربان قلب خود را بالا ببرید.

2. توجه داشته باشید که هیچ وقت پشت یا زیر کسی که در حال سنگنوردی در مسیر است حرکت نکنید.

3. قبل از فرود، دقت کنید و مکان احتمالی سقوط خود را بررسی کنید؛ زیرا حتی یک جسم کوچک مانند کارابین یا کیسه پودر ممکن است در زمان سقوط به مشکل بیافتد.

4. در هنگام فرود، از خم کردن زانوها و فرود به صورت پشت استفاده کنید تا نیروی سقوط را به خوبی جذب کنید. سعی کنید همیشه به تشک متکی نباشید و نیروی سقوط را دفع کنید.

5. هنگام تمرین، از بازی با گوشی یا صحبت‌های بی‌ربط خودداری کنید و تمرکز خود را بر روی ورزش حفظ کنید. تمرینات بولدرینگ، اگر قصد پیشرفت در این رشته را دارید، نیازمند جدیترین رویکرد و تمرکز کامل بر ورزش می‌باشد.

6. مسیرهای بولدرینگ معمولاً به عنوان مسائل مطرح می‌شوند و هدف اصلی شما از این نوع صخره‌نوردی حل کردن مسائل است، نه صرفاً صعود به بالا. بنابراین، صبور باشید و از فرآیند حل مسائل لذت ببرید.

7. در بولدرینگ و به طور کلی در صخره‌نوردی، هر نفر توانایی‌ها و ضعف‌های خود را دارد. هرگز خود را با دیگران مقایسه نکنید و سعی کنید با تمرکز بر روی بهبود نقاط ضعف خود، آنها را به نقاط قوت تبدیل کنید.

8. توصیه می‌شود که چرخه‌های تمرین را رعایت کنید. ابتدا با ۴ مسیر آسان گرم شوید، سپس به ۴ مسیر متوسط بروید و در نهایت به ۴ مسیر سخت و چالش‌برانگیز تر تمرین کنید. این روش هم تکنیک‌های مختلفی را پوشش می‌ده

د و هم از ایجاد فشار زیاد بر روی عضلات جلوگیری می‌کند.

9. قبل از صعود، زمان بگذارید تا تمرکز کنید، طرح را در ذهن خود بسازید و تصمیم بگیرید که چگونه پاها و دست‌های خود را برای انجام حرکات بهتر حرکت دهید، سپس اقدام به انجام آن حرکات کنید.

10. از ترس از سقوط نترسید. سقوط از جزء موارد معمول در این ورزش است و اشتباهات در ابتدای مسیر اتفاق می‌افتد. اما هنر در اینجا این است که از شکست‌ها و سقوط‌ها نترسید و از آنها یاد بگیرید. با شروع کم، به تدریج مهارت‌های خود را بهبود دهید تا در نهایت از صخره‌نوردی در محیط‌های طبیعی لذت ببرید.

اخته شد. بعداً در ایالات متحده، از رزین پلی‌اورتان برای ساخت دیوارها استفاده شد.

سنگنوردی سنتی (سنگنوردی سنتی یا تردیشنال)، یک شاخه از سنگنوردی است که همواره در محیط‌های خارجی و بر روی صخره‌های واقعی انجام می‌شود. در این نوع سنگنوردی، معمولاً بولت‌های ایمنی قبلی وجود ندارند و سنگنوردان باید خودشان مسیر صعود را تعیین کنند. برای ایجاد امنیت در این نوع سنگنوردی از ابزارگذاری مانند میخ، فرند، کیل و غیره استفاده می‌شود.

سنگنوردی سنتی (Trad Climbing)

در سنگنوردی سنتی، دقت و دانش سنگنورد در مورد ابزارگذاری و انتخاب مسیر بسیار مهم است. نیاز به مهارت‌های فنی در زمینه تجهیزات و تکنیک‌های مربوط به آن دارید. در این روش، معمولاً میانی‌ها توسط سنگنوردان خود گذاشته می‌شوند و بعد از صعود توسط تیم دیگری برداشته می‌شوند.

سنگنوردی اسپرت (Sport Climbing)

سنگنوردی اسپرت یکی از رایج‌ترین شاخه‌های سنگنوردی است که تمرکز اصلی آن بر روی توانایی‌های فیزیکی و بدنی فرد است. این نوع سنگنوردی معمولاً شامل صعودهای کوتاه‌تر (معمولاً تا ۲۵ متر) با استفاده از طناب از زمین به بالا می‌شود. در سنگنوردی اسپرت، سنگنوردان باید بولت‌ها (پیچ‌های ثابت) را برای صعود دنبال کنند. در این روش، توانایی بدنی افراد بسیار مهم است و برای انجام آن نیاز به آموزش تجهیزات و تکنیک‌های مربوط به آن دارید.

سنگنوردی در طبیعت

سنگنوردی طبیعی یک شاخه از سنگنوردی است که در محیط‌های خارجی بر روی دیواره‌ها و صخره‌های طبیعی انجام می‌شود. این نوع سنگنوردی با سنگنوردی در سالن به شدت متفاوت است، چرا که همه چیز از جمله شرایط محیطی و مسیرها به طور قابل ملاحظه‌ای متغیر است. بنابراین، برای صعود در سنگنوردی طبیعی باید مسائل زیر را جدی بگیرید:

1. همواره گره‌ها و تجهیزات ایمنی خود و نفر همراهتان را چک کنید، حتی اگر کوهنوردان حرفه‌ای باشند. خطاهای انسانی ممکن است همیشه اتفاق نیفتد، بنابراین اطمینان حاصل کردن از ایمنی گره‌ها بسیار مهم است.

2. قبل از شروع، کفش‌های خود را نظافت کنید و مطمئن شوید که خاکی نیستند. کفش‌های کثیف می‌توانند از چسبیدن مناسب کفش به صخره‌ها، به ویژه در تکنیک‌هایی مثل اسمیرینگ، جلوگیری کنند.

3. رفتارتان با دیگران بسیار مهم است. همیشه مهربان و احترام‌آمیز باشید، همانند طبیعت که با ما همیشه مهربان است. لبخند بزنید، سلام کنید و انرژی مثبتی به همراهانتان منتقل کنید.

4. حمایت از دیگران در سنگنوردی طبیعی بسیار حیاتی است، زیرا ترس و استرس معمولاً بسیار بالاست. تمرکز کنید و حواستان را به دقیقه به فرد صعود‌کننده بدهید تا او نیز بتواند با اطمینان بیشتری به حمایت شما اعتماد کند و مسیر را با موفقیت طی کند.

5. چک کردن صعود‌کننده در زمان انداختن میانی‌ها و تجهیزات ایمنی نیز بخشی از وظایف شما به عنوان حمایت‌چی است. همچنین توجه داشته باشید که در صورت سقوط نفر سرطناب، او چگونه باید مدیریت شود.

6. بولت‌ها که سال‌ها در طبیعت با باران، برف و باد بوده‌اند، ممکن است دچار پوسیدگی شده باشند. پیش از استفاده از بولت‌ها چک کنید که استحکام آنها همچنان مناسب باشد.

7. در سنگنوردی طبیعی، خلاقیت بسیار مهم است. از تکنیک‌های مختلفی استفاده کنید و سبک خودتان را پیدا کنید. هیچ روشی که برای همه مناسب باشد وجود ندارد، پس خلاقیت و ابتکار خود را در این ورزش به کار ببرید.

8. همیشه ایمنی را در نظر داشته باشید. این ورزش هیجان‌انگیز و زیبایی دارد، اما خطراتی نیز دارد. همیشه نکات ایمنی را رعایت کرده و هوشیار باشید تا از هرگونه خطر جلوگیری کنید.

صخره‌نوردی چند طوله

این نوع از صخره‌نوردی که به عنوان ترد یا اسپرت نیز شناخته می‌شود، به این صورت انجام می‌شود که صعودکنندگان به اندازه‌ای که ممکن است به عنوان یک طول طناب صعود می‌کنند و سپس کارگاهی راه اندازی می‌کنند. سپس نفر بعدی صعود کرده و میانی‌ها را جمع‌آوری کرده و به همین ترتیب طول‌ها پشت سر یکدیگر به بالا می‌روند.

دیواره‌نوردی (Big Wall Climbing)

صعود به دیواره‌های طبیعی بلند چند مرحله‌ای است که با ابزارگذاری به بالای دیواره‌های بلند (چندین طول طناب) انجام می‌شود و معمولاً در زمانی بیش از یک روز انجام می‌شود.

قوانین سنگنوردی

هر رشته ورزشی دارای قوانین خود است که باید رعایت شوند و سنگنوردی هم از این قاعده مستثنی نیست. در زیر با یک سری از این قوانین آشنا می‌شویم:

 بررسی سنگ با دقت: در ابتدای صعود، با بررسی سنگ‌ها می‌توانید مسیر مناسب را تشخیص دهید.
 نقش و وظیفه دست و پا: در طول صعود، پاها برای تحمل وزن و دست‌ها برای حفظ تعادل استفاده می‌شوند.
 حفظ سه نقطه اتکا: برای استقامت و حفظ تعادل، از حداقل سه نقطه اتکایی که یک دست و دو پا یا دو دست و یک پا باشد، استفاده می‌شود.
 استفاده از نوک کفش در صعود: استفاده از نوک کفش باعث کاهش وزن بر روی گیره‌ها، کنترل بهتر وزن، حفظ فاصله مناسب با سنگ و دید مناسب می‌شود.
رعایت فاصله مناسب: برای دید بهتر به گیره‌ها و تغییر جهت، بدن باید فاصله مناسبی از سنگ‌ها داشته باشد تا نه نزدیک و نه دور از سنگ‌ها باشد.
 صعود نردبانی: شبیه به بالا رفتن از نردبان، دست‌ها و پاها در امتداد بدن قرار می‌گیرند و حرکت یک پا مستقیم و پای دیگر از زانو خم می‌شود.
رعایت فاصله عرضی دست و پاها: در صعود برای حفظ تعادل، دست‌ها و پاها به عرض شانه باز می‌شوند.
جلوگیری از قرار گرفتن اشیاء زیر طناب حمایت: طناب حمایت باید در بین دست‌ها و مخالف جهتی که حرکت می‌کنید، قرار بگیرد.
تغییر دادن دست و پا: مطمئن شوید که ابتدا از استحکام گیره‌ها اطمینان حاصل کنید و سپس دست آزاد را به جای دست ثابت قرار دهید و همین کار را برای پاها تکرار کنید یا می‌توانید ابتدا دست آزاد را روی دست ثابت قرار داده و سپس دست زیری را برداشت کنید که برای پاها همین امر تکرار می‌شود.
صعود با کمترین مصرف انرژی: صعود موفق، زمانی که با تکنیک و حداقل انرژی انجام شود، به دست می‌آید.

اصطلاحات سنگنوردی
سنگنوردی دارای اصطلاحات متعددی است که در زیر به برخی از آنها اشاره می‌شود:

ترد (Abalakov Thread): این ابزار به کمک می‌آید که در شرایط یخ‌زدگی به ترد فرود بیایید.

آپلاین استارت: صبح زود بهترین موقعیت یخ و برف در آلپ است که کوهنوردان از این فرصت استفاده می‌کنند. در این حالت به صف کوهنوردان دیگر نیز برخورد نمی‌کنند.

راپل (Rappel) نیز به آن پیچ لوازم گفته می‌شود و برای فرود از صعود بهره می‌برند.
لنگر (Anchor) تجهیزاتی که برای تحمل وزن طناب استفاده می‌شود.
اسندر (Ascender) برای صعود از طناب بهره می‌برند.
باشی (Bashie) ابزاری از مس برای قرار دادن در شکاف کوه.
حمایت (Protection) به وسیله‌ای که افزایش‌دهنده اصطکاک باشد یا طناب پیچیده شود، از سقوط جلوگیری می‌کند.
بیواک (Bivouac) اردو زدن در مسیر کوه‌نوردی، حتی در صورت عدم وجود مکان مناسب برای استراحت.
بولارد (Bollard) سنگ یا یخ برآمدگی که برای حمایت از طنابنوردان استفاده می‌شود.
بلدرینگ (Bouldering) صخره‌نوردی روی تکه‌های کوتاه سنگی.
پیچ (Piton) برای نصب چوب لباسی صخره سوراخ می‌کند و یک پیچ در آن سوراخ ایجاد می‌شود.
سطل (Jug) دستگیره بسیار بزرگ.
دست انداز (Dyno) حرکت سریع دست از یک تکیه‌گاه به تکیه‌گاه دیگر.
تخته کامپاس (Campusing) صخره‌نوردی بدون استفاده از پا.
کارابین (Carabiner) حلقه‌های فلزی با قلاب‌ها که طناب را به محل اتکا متصل می‌کنند.
چاس (Choss) صخره‌های فشرده یا شکننده.
برش (Racking) اتصال لوازم به لنگر.
خم (Bent) وقتی تکیه‌گاه با حداکثر نیروی ممکن کشیده می‌شود.
چین (Crimp) نقطه‌ای که توسط نوک انگشتان قابل نگهداری است.
دشوار (Crux) قسمت سخت‌ترین مسیر کوهنوردی.
لنگر مقاوم (Bomber Anchor)لنگری که به دقت زیر یخ یا برف دفن شده است.
کف (Ground) زمین.
دیسندر (Descender) برای فرود به صخره از آن استفاده می‌شود.
تکنیک طناب دوتایی (Double Roping Technique) استفاده از دو طناب مجزا در صعود به قله.
داینو (Dyno) برای گرفتن یک تکیه‌گاه پرش یا جهشی.
زانوهای الویس (Elvis Knees) زمانی که زانوهای کوهنورد خسته می‌شود.
کوهنوردی عمودی (Vertical Climbing) صخره‌نوردی عمودی با استفاده از گیره‌های انگشت.
طناب ثابت (Static Rope) اگر نقطه اتصال طناب ثابت باشد، آن را طناب ثابت می‌نامند.
متزلزل (Shaking Out) استفاده از پا برای تعادل به جای فشردن.
فلش (Flash) موفقیت در صعود با اولین تلاش.
صعود آزاد (Free Climbing) صعود بدون استفاده از هیچ گونه طناب یا کمکی.
سراشیبی (Smearing) استفاده از سطح‌های شیب‌دار یخی.
گراول (Gumby) کوهنورد تازه‌کار یا عجول.
مهار (Harness) کمربندی که اجازه آویزان شدن از طناب را می‌دهد.
تونل (Tunnel Wind) تندباد ناگهانی روی صخره‌ها.
های بال (Highball) سقوط یک تخته سنگ بلند.
تکیه‌گاه (Hold) جایی که کوهنوردان به آن تکیه می‌دهند.
گرفتگی (Jam)  وقتی قسمتی از بدن در شکاف کوه قرار داده می‌شود.
کوهنورد راهنما (Lead Climber)کوهنورد با تجربه‌ای که طناب‌ها و قلاب‌های محافظ را متصل می‌کند.
استراحت دست (Hand Rest) زمانی که در کوهنوردی به دست احتیاجی نباشد و فقط از پا استفاده شود.
جای دست (Handhold) جایی کوچک که انگشتان دست به آن تکیه می‌دهند.
پوست انداختن (Fall) سقوط کردن.
پاندول (Pendulum) برای نگهداری خود، از اطراف تاب خوردن را پاندول می‌نامند.
میخ (Piton) میله‌های فلزی بلندی که مانند لنگر داخل برف گیر می‌کنند.
پک لوازم (Rack) مجموعه لوازمی که هنگام صعود حمل می‌شوند.
محوطه فرار (No-Fall Zone) قسمت فوق‌العاده خطرناک مسیر.
سنگریزه (Choss) صخره‌های کوچکی که به آسانی می‌شکنند.
نیم طناب (Half Rope) بیشتر در یخنوردی در مسیر‌های تیز و خطرناک استفاده می‌شود.
گیر انداختن خود (Self Arrest) جهت جلوگیری از سقوط هنگام بهمن، تبر را در یخ فرو میبرند و خود را گیر می‌اندازند.
پایان نوک (End of Rope) انتهای طنابی که به کوهنورد راهنما متصل است.
شل (Slack) به آن قسمت از طناب کوهنوردی که کشیده نمی‌شود گفته می‌شود.
اسپرگ (Sloper) دستگیره‌ای که انگشتان در آن جهت مخالف دارند.
نوک (Summit) بالاترین نقطه یک قله.
تراورس (Traverse) حرکت افقی در حین بالا رفتن از کوه.
های بال (Highball) سقوط یک تخته سنگ بلند.

 مزایای سنگنوردی

پیشگیری از اختلالات مزمن: به منظور پیشگیری از اختلالات قلبی، فشار خون بالا، غلظت کلسترول خون، و دیابت، توصیه می‌شود که سنگ‌نوردی را به عنوان یک فعالیت ورزشی با شدت در نظر بگیرید. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری نیز این ورزش را به عنوان یک فعالیت فیزیکی موثر برای ارتقاء سلامت ارائه می‌دهند. برای بهره‌بردن کامل از مزایای بهداشتی این رشته ورزشی، کافیست طبق دستورالعمل‌های سال ۲۰۰۸ برای فعالیت‌های ورزشی برای افراد آمریکایی، هفتگی حداقل ۱:۳۰ تا ۲:۳۰ ساعت به سنگ‌نوردی اختصاص دهید.

مزایای افزایش قوت و تقویت عضلات: مجله علمی Journal of Human Kinetics در سال 2011 گزارش داده است که بسیاری از سنگ‌نوردان حرفه‌ای ویژگی‌هایی از قبیل توده بدنی کم، درصد چربی بدن کمتر، و قدرت نشانه‌گر دست بیشتری دارند.

مزایای روانی: در سال ۲۰۰۸، سالنامه روانپزشکی عمومی اظهار کرد که سنگ‌نوردی بهبود خلق و خوی افراد مبتلا به افسردگی را تسهیل می‌کند.

سنگ‌نوردی ماهیچه‌های مختلفی را به چالش می‌کشد: این ورزش باعث افزایش استقامت جسمانی، افزایش انعطاف‌پذیری، چابکی، و تقویت ماهیچه‌های مناطق مختلفی از بدن شما می‌شود، از جمله ماهیچه‌های بالا و پایین تنه، پشت، شکم، پاها، دست‌ها، و انگشتان.

مزایای سنگ‌نوردی برای کودکان: این مهارت به افزایش اعتماد به نفس، تقویت سیستم وستیبولار یا حس تعادل، و بهبود مهارت‌های برنامه‌ریزی حرکتی در کودکان کمک می‌کند. کودکان یاد می‌گیرند که ابتدا به برنامه‌ریزی حرکت‌های خود فکر کنند، سپس مشخص کنند که از کدام عضلات برای هر حرکت استفاده کنند، و در نهایت آن حرکت را انجام دهند. این فرآیند به تقویت اعتماد به نفس کودکان کمک می‌کند.

دیسپراکسیا یا اختلال کنش پریشی و صخره‌نوردی: افرادی که دچار اختلال حرکتی (دیسپراکسیا یا اختلال کنش پریشی) هستند، در انجام کارهای حرکتی دچار مشکل هستند که با استفاده از سنگنوردی یاد می‌گیرند باید خود را وادار به انجام حرکاتی کنند و این وادار کردن باعث تقویت حرکات آنها می‌شود.

معرفی برخی دیواره‌های طبیعی ایران برای سنگنوردی

• دیواره لجور در شهرستان شازند اراک
• دیواره یافته در استان لرستان
• علم‌کوه در استان مازندران
• دیواره اخلمد در شهرستان مشهد
• بیستون در استان کرمانشاه

سخن آخر

از گذشته تا امروز، کوهنوردی به عنوان یک ورزش محبوب و مهیج شناخته می‌شود که قادر است به بهبود جسم و روح هر انسان کمک کند. تطور تجهیزات و قوانین این ورزش در طول تاریخ انسانی، تضمین کرده است که امنیت این ورزش برای همه تضمین شده باشد و تعداد طرفداران آن روز به روز بیشتر شود.

همچنین، کوهنوردی همانند دیگر ورزش‌های مشابه به میزان زیادی محبوب است. این ورزش نیز دارای نوعی فرم داخلی است که افراد می‌توانند به جای انجام فعالیت در طبیعت، در محیط داخلی آن را تجربه کنند و مهارت‌های لازم را تا زمانی که به حرفه‌ای‌ها تبدیل شوند، به کار بگیرند. این ورزش شامل اصطلاحاتی است که به درک قوانین، حرکات، و استفاده از تجهیزات کمک می‌کند.

بدون شک، مهم است که قبل از ورود به این رشته، بدن خود را به خوبی بشناسید و ورزش‌های دیگری مانند کوهنوردی، پیاده‌روی، دو میدانی، وزنه‌برداری و بدنسازی را نیز انجام دهید تا استقامت جسمی خود را افزایش دهید. مراقبت از تغذیه صحیح نیز یکی از نکات اساسی در این رشته و دیگر ورزش‌هاست. برای بهره‌برداری کامل از مطالب مرتبط با تغذیه، به شما توصیه می‌شود که مقالات مرتبط را مطالعه فرمایید.

تمامی وسایل مورد نیاز برای کوهنوردی از برندهای مختلف و معروف با کیفیت برتر و قیمت‌های مناسب برای خریداران گرامی در وب‌سایت دیجی کوه قرار دارد.